Oma Dien
Geboren 3 november 1927
Eigenlijk ben ik altijd al gefascineerd geweest door de oudere mens. Allereerst door die dame waarvan het leek of ze een aureool bij zich droeg, omdat haar haar werkelijk spierwit was en altijd prachtig gekapt en in de krul zat. Haar mooie kleurrijke jurken, haar (te) grote bril, haar zachte handen maar vooral haar vriendelijke gezicht. Ze was lief, warm, zorgzaam, zachtaardig, geduldig, ze kon heerlijk koken, was altijd omringd door mooie geurende bloemen, en eigenlijk mocht er altijd alles. Het leek wel een engel.
Deze dame was mijn oma, mijn allerliefste oma Dien.
Mijn oma was, naast mijn oma, ook zuster, deed (vrijwilligers)werk in het bejaardenhuis van Made en bezocht zieke eenzame ouderen in het dorp. Als klein jongetje mocht ik altijd met mijn oma mee naar het bejaardenhuis, waar zij werkte met mensen met dementie. Ik mocht dan mee gaan wandelen, een spelletje doen, een boterham smeren of een kopje koffie inschenken. Het omgaan en zorgen voor ouderen mensen werd me dus met de ‘’paplepel ingegoten’’. Niet vreemd dat ik uiteindelijk Geriatrieverpleegkundige ben geworden.
Toch wilde ik, als ik later groot zou zijn, kok worden. Waarschijnlijk omdat mijn Oma Dien zo lekker kon koken, er altijd van alles te snoepen en te eten was; haar groentesoep was toch wel haar specialiteit. Ook wilde ik bloemist worden, ik denk omdat mijn Oma Dien altijd met bloemen bezig was. Overal in huis stonden kleurrijke, bonte en geurende bloemen. Of misschien wel vanwege haar bloemenjurken, misschien was het wel de prachtige tuin die rond het Franse kapje lag aan de Antwerpsestraat.
Regelmatig droom ik nog over het Franse kapje en komen warme herinneringen naar boven. Iedereen was er altijd welkom , het was werkelijk de zoete inval. De koelkast en kelder waren altijd vol met lekkers. Er was voor iedereen altijd genoeg te eten en te drinken. Het Franse kapje was als een thuis, warm, en het stond vol met allerlei oude persoonlijke spullen van mijn opa en oma. Als kind kon ik hier uren naar kijken. Op de foto zien jullie mijn grote vriendin: Mijn Oma Dien. Ze heeft uiteindelijk tot haar 80ste jaar gewerkt met mensen met dementie. Ze heeft voor haar werkzaamheden met ouderen in Made, binnen het bejaardenhuis, de Zonnebloem en het Rode Kruis een Koninklijke onderscheiding gehad.
Mijn oma kreeg vasculaire dementie, wat voor haar niet makkelijk was. Met name het verliezen van de eigen regie maakte het moeilijk. Op de afdeling waar Oma werkte, woonde ze nu. Ik heb haar mogen wassen, kleden, eten geven, uiteindelijk zelfs met haar in bed mogen slapen. We hebben met haar mogen leven tot de laatste minuut. Oma Dien overleed toen ik samen met mijn moeder en mijn tantes haar zachte zorgzame handen vast had. Ze overleed op 26 juni 2014 op de respectabele leeftijd van 86 jaar.
In mijn dagelijkse leven en werk is zij mijn grote voorbeeld en inspiratie.